Ik werkte als slotenmaker-mecanicien. We woonden in Sint-Niklaas waar ik helemaal gesetteld raakte. Ik probeerde ook zo snel mogelijk de Belgische nationaliteit te verkrijgen zodat ik niet langer met een speciaal bewijs moest rondlopen. Want telkens wanneer je van werk wilde veranderen, moest de werkgever iedere keer opnieuw een aanvraag doen en vragen of hij die buitenlander mocht tewerkstellen. Op het staatsburgerschap moest je tien jaar wachten, maar in Sint-Niklaas wisten ze ervoor te zorgen dat we al na vier jaar de Belgische nationaliteit hadden. Ik ging ook meteen naar de vrijwillige brandweer om de mensen beter te leren kennen. Ik leerde Vlaams op het werk en op straat. Er waren toen niet zoveel taalscholen. Bij de brandweer heb ik het ver geschopt, de laatste zeven jaar vervulde ik de functie van Majoor. Bovendien was ik de opvolger van de commandant. Ik was er zeer geliefd en voelde mij thuis. Dat was echter niet bij iedereen het geval want veel Polen konden niet gewend raken aan het leven hier. Ze kenden de taal niet. Ze leefden in armoede. Ik had geluk. Mijn echtgenote was naaister. Ze had zoveel werk dat ze twee meisjes in dienst nam. De eerste jaren woonden we bij mijn schoonouders die ons later een stuk grond schonken. We bouwden daar een huis van ons eigen geld. Ik had goed contact met Belgen. Na de training gingen we altijd een biertje drinken. Ieder jaar werd er bij de brandweer een wedstrijd georganiseerd voor het hele district. We zijn er zelfs een keer in geslaagd om de driejarige beker te winnen. We moesten drie jaar op rij winnen en dat is ons gelukt.