Ik ben in België gebleven omdat ik niet wilde terugkeren. Het was bekend welk lot Polen beschoren was. Ik wilde niet terugkeren naar een communistisch Polen. Mijn ouders keerden terug want mijn vader had gezegd dat hij wilde sterven en opgroeien in zijn land. “Communisten of geen communisten, ik ga terug naar Polen”, had hij gezegd. Mijn broer, die met mij in het 24e Regiment Ulanen zat, leerde zijn tweede vrouw kennen en keerde ook terug naar Polen. Zijn eerste vrouw was gestorven in het jaar ’39, voor het uitbreken van de oorlog, waardoor hij weduwnaar was geworden. De tweede keer trouwde hij met een vrouw die uit Polen met een pantsertrein van het rode kruis naar ons was gekomen toen we onder Duitse bezetting waren. Ze overtuigde mijn broer om terug te keren naar Polen. Toch bleef de rest van mijn broers en zussen - mijn oudste broer en mijn zus, die oorlogsweduwe was geworden toen haar man tijdens de Franse campagne in het jaar ‘40 gestorven was, hier. Het was een kwestie van politieke keuzes.